The 100th Memory (Sequel to T...

After 12345678910 years, nakapag-update rin.

I'm really sorry if this is very late. Alam kong ang daming nagrerequest, aware ako dun. Pero ang hirap talaga. Pero salamat pa rin sa mga matiyagan naghihintay at hindi nang-iiwan.

THIS IS UNEDITED.

I INTENTIONALLY POSTED THE UNEDITED ONE FOR A CERTAIN PURPOSE :)

Enjoy reading!

**

"Your stares that melt, only my heart felt."

*   *   *   *   *

"Kamusta na?”

            Nilingon ko ang bagong dating na si Avril. Tumayo ako para salubungin siya saka bumalik sa tabi ni Daddy.

            “Pasensya ka na. Ang tagal kong hindi nakadalaw. You know Flip had a hard time after giving birth to our first.”

            Nginitian ko siya saka siya binati. “Congrats, Daddy Avril.”

            Mahinang tumawa naman siya saka kumuha ng upuan at tumabi sa akin. Walang nagsasalita sa ‘min. Pareho lang kaming nakatingin kay Daddy. Walang malay. At malalim ang tulog. Hindi ko maiwasang isipin kung kamusta na kaya ang Daddy ko. I’ve been seeing him everyday, everytime. But I feel that he’s not with me. Ilang araw pa kaya ang dadaan na nakahiga siya sa kamang ‘yun? Ilang linggo pa kaya siyang hindi gigising? Ilang buwan pa kaya kaming maghihintay?

            “Your Dad must be a fighter,” biglang sabi ni Avril sa gitna ng katahimakan. Tumango ako nang hindi inaalis ang tingin ko kay Daddy. “I still remember when we’re in second year in high school. Kapag may nambu-bully sa ‘ting dalawa, your Dad always rescues us. You know how mom and Dad would get mad if they knew. ‘Tapos dadalhin niyo ‘kong dalawa sa bahay niyo. I grew up considering your Dad as the best doctor in the world.”

            Ngumiti ako, pero mabilis ring nawala ‘yun. Habang dumadami ang magagadnang dahilan kung bakit dapat gumising na si Daddy, lalo naman akong pinanghihinaan ng loob na makitang hindi siya nag-re-respond sa treatment niya.

            “He’s going to wake up, is he?”

            Huminga ako nang malalim sa tanong niyang ‘yun. ‘Yung sakit nu’ng iwanan ako ni Midori, bumabalik lahat. “He’s brain dead.”

            Saglit na hindi nagsalita si Avril. There was only the sound of the air conditioner and ticking of the clock that we were hearing.

            Hinawakan ko ang kamay ni Daddy. Tuwing tinitingnan ko siya, bumabalik lahat ng sakit. Nawala ang pinakaimportanteng babae sa buhay ko dahil nagpatali ako sa kanya. Pero kahit gaga pa kasakit, hindi ko maaalis sa ‘kin kung ano siya sa buhay ko. He’s still my Dad. And no revolving of the world could change that. He may be the meanest, the fighter who even considered me as one of his opponents that should be controlled, but he is still my father. And I’m still a reflection of his very self.

            “Why are you still keeping him alive?” Saglit na nilingon ko si Avril, saka ibinalik kay Daddy ang tingin ko. “I— I don’t intend to offend you, Maisen. I— I’m just—”

            “No, it’s okay, Avril,” nakangiting sabi ko. “Even I sometimes ask myself, why keep someone who has already let go? But I always end up scrambling the words. Now, I ask myself, why do I have to let go of someone who’s worth to be kept?” I breathed deeply then continued, “Isang araw, tinanong kami ng doktor kung ano bang plano namin kay Daddy. Sabi sa ‘kin ni Lola, ‘bitiwan na natin. Pinahihirapan lang natin siya.’ Ilang araw kong pinag-isipan nang mabuti ‘yun. Ang tagal nang nakahiga ni Daddy dito, walang nangyayari. Pero isang araw na-realize ko, masasaktan ako kapag binitawan ko siya. At ayokong masaktan.

            “Siguro duwag ako. Pero hinahanap ko pa kasi ‘yung tamang timing eh. Kung kailan ba dapat bumitaw. Kung kailan ba dapat tanggapin na lang ang lahat. Pero anong malay natin, gusimising siya ‘di ba?”

            Saglit kong pinaasa ang sarili ko sa bagay na ‘yun. Na gigising pa siya. Kahit matagal nang naisampal sa ‘kin ang katotohanan. That he is brain dead. And only the machines are keeping him alive.

            “Avril, do you believe in miracles?” bigla kong naitanong sa kanya na kahit ako, hindi ko alam kung saan nanggaling.

            “Midori...” Napalingon ako sa kanya nang mabanggit niya ang pangalan ‘yun. And for no particular reason, my heart started to dance slowly with a soundless music playing. Sumandal siya sa upuan niya saka ipinatong ang ulo niya sa sandalan noon. “Midori kept asking me and Dad if we believe in miracles. Then came one time, she herself answered her own question.”

            “What did she say?”

            Nag-angat siya ng tingin sa ‘kin saka ngumiti. “You. You are her definition of miracle, Maisen.”

            Hindi ko alam ang sasabihin ko nang marinig ko ‘yun. Bumalik na naman sa ‘kin ang pakiramdam na nandito pa rin siya sa paligid. Tumatawa, nagsasalita, nakikipag-usap katulad namin. Na nandoon siya sa bahay nila, hinihintay ang pag-uwi ni Avril habang nakaupo siya sa hagdan. Na nanonood siya ng TV habang hinihintay ang tawag ko sa cellphone sa tabi niya.

            Minsan, hindi ko na alam ang gagawin ko. I admit, I have never moved on. It has been years but I still have not moved on. Because my heart won’t. How can I even replace someone irreplaceable? How can I forget someone unforgettable? How can I unlove someone who taught me what love is? Someone who taught me that it may take forever to meet the one you love, but it may only take a single heartbeat to love that someone. Someone who showed me that life can always be beautiful if only we will have good choices.

            “Avril,” tawag ko. “What if... What if Midori did not leave us?”

            “If she did not leave us...

            ...then I’d be glad to see her walk along the aisle. Towards you.”

*   *   *   *   *

Ibinaba ko ang lapis na hawak ko saka tumingin sa langit. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin masundan ang dalawang linya ng kantang isinusulat ko. Gustong-gusto ko nang tapusin ‘to hangga’t maaari. Pero wala naman akong maisulat.

            Tiningnan ko ang mga salitang nakasulat sa papel sa kamay ko.

            I’ll look back to the past, I’ll look back to the past. And this I hope, would last.

            Ibinalik ko ang lapis sa kamay ko at inilapat ‘yun sa papel na hawak-hawak ko kanina pa. Pero hindi ko pa rin kaya.

            Napapikit na lang ako. At hindi na napigilan ng isip ko na balikan ang mga sinabi ni Avril sa ‘kin kanina.

            “You are her definition of miracle.”

            Paano ako naging isang ‘miracle’ sa buhay ni Midori?

Ang dami kong gustong itanong sa kanya. Ang dami kong gusting marinig na isasagot niya.

            “Pero imposible,” nasabi ko na lang sa sarili ko.

            Ilang sandali pa akong nakaupo doon. Pinapanood lang ang mga taong dumadaan sa harapan ko. Iba-ibang mukha. Iba-ibang tao. Merong mga-isa. Merong may kasama. Merong parang iniwan na ang mundo. Merong parang pag-aari niya ang mundo.

            Hanggang sa tumama ang mga mata ko sa dalawang taong dumaan sa harap ko.

            There were two people, holding hands as they walk. They were laughing. Embracing each other. Talking about things. Probably, the girl’s evil boss. Or the guy’s new job. Magkausap lang naman sila at nakangiti sa isa’t isa. Marami namang ganoong tao sa paligid ko ngayon. Pero sila ‘yung totoong nakakuha ng atensyon ko.

            Tumingala ako sa langit saka inihiga ang ulo ko sa sandalan at saglit na pumikit.

            Paano kaya kung hindi namatay si Midori? Paano kung iba ang naging kapalaran namin? Paano kung hindi siya nagkasakit?

            What if we had a better destiny?

            Would she still love me? Would I still love her?

            Or would another guy hold her hand and I would be holding another girl’s hand?

*   *   *   *   *

“Maisen... Maisen...”

                Iniiwas ko ang braso ko sa nang may maramdaman akong tumutusok doon.

            “Maisen...”

            Unti-unti akong nagmulat ng mga mata ko. Nasa kaparehong parke pa rin ako. Umaga pa rin. Marami pa ring mga tao.

            “Tara na?”

            Unti-unti akong tumingin sa tabi ko nang marinig ko ang boses na ‘yun. Napakapamilyar noon. At nagulat na lang ako sa nakita ko.

            Si Midori. Nakangiti sa ‘kin.

            Napatayo akong bigla sa kinauupuan ko at dumistansya sa kanya. Napakunot naman ang noo niya dahil sa ginawa ko.

            “B-Bakit? Anong problema?” tanong niya.

            Nanlalaki ang mga matang tinitigan ko lang siya. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakikita ko. Hindi ako kumisap. Hindi ako pumikit o nagkusto ng mga mata. Dahil natatakot akong mawala siya sa paningin ko bigla. Natatakot akong malaman na namamalik-mata lang ako.

            Tumayo siya sa kinauupuan niya at unti-unting lumapit sa ‘kin. Humakbang ako palayo, pero palapit lang siya nang palapit. Hanggang sa maramdaman kong pade na pala ang nasa likod ko at hindi na ako pwedeng umatras pa.

            Nakapamywang na lumapit lang siya sa ‘kin. At nang isang hakbang na lang ang layo namin sa isa’t isa, tumigil siya. Saka tumiyad, at tinitigan ako sa mga mata.

            Ilang saglit kaming nagtititigan lang. Nakatingin lang ako sa mga mata niya. Those eyes that would always melt my heart and make me go crazy. At doon lang ako nagkalakas ng loob na kumurap-kurap. Palihim ko pang kinurot ang sarili ko. Pero hindi nawala si Midori. Totoong nandito siya. Sa harap ko.

            “May ginawa kang kalokohan ‘no?” sabi niya sa ‘kin. Nagulat na lang ako nang hampasin niya ako sa braso. Napasigaw pa ako dahil totoo nga! Nahahawakan niya ako! “Nambababae ka ‘no?”

            Sa halip na sagutin ang tanong niya ay nanlalaki ang mga matang tinitigan ko lang siya. Hindi ko na alam ang itsura ko ngayon. Mukha na siguro akong nagpipigil ng kung ano. ‘Yung tipong nag-droga ako kagabi tapos mag hang-over pa ako hanggang ngayon.

            Tinitigan niya ako saglit. Saka niya ibinaba ang mga kamay niya. Then her mad face just a while ago became sad. “Bakit hindi ka makasagot?”

            Sinubukan kong ibuka ang bibig ko. Pero walang mga salitang lumabas mula doon. Nakatingin lang sa ‘kin si Midori, naghihintay na may sabihin ako. Pero wala. Wala talaga.

            “Maisen, ano bang problema?” tanong ulit niya sa nanginginig na boses.

            Huminga muna ako nang malalim. Saka ko unti-unting hinawakan ang kamay niya. At nang mahawakan ko ‘yun, wala na akong nagawa kundi hilahin siya palapit sa ‘kin at yakapin.

            I was all frozen, I even wanted to ask myself what was that all about. But then, I did not bother to answer my own question. Bakit pa? Nandito na si Midori sa harap ko. Tamang sagot na sa mga tanong ko ang presensya niya.

            Niyakap ko siya nang mahigpit. ‘Yung yakap na nagsasabing hinding-hindi ko na siya pakakawalan. ‘Yung yakap na nagsasabing ‘wag na niya ako ulit iiwan.

            And then I felt her arms wrapped around my neck. And with that feeling, I already knew. Midori’s real. She’s alive. She has not left me yet. And she’s here to stay.

            And I realized that even if things changed, we will still love each other. And it will still beher hand that I will be holding.

            Always.