“I will always love her. And I don’t know what my tomorrow would be now that she’s not with me. But, Midori, wherever you would be and whatever you’d be doing…
                              

                              

                              

                              
            “You’ll always be my girl.”
                              
 
                              
*  *  *  *  *
                              

                              
“Maisen.”
                              
          Ibinangon ko ang ulo ko mula sa pagkakahiga sa sandalan ng kinauupuan ko. Pumasok si Gabe sa opisina saka umupo sa isa pang swivel chair sa tapat ko. Ibinalik ko ang ulo ko sa pagkakahiga saka ulit pumikit.
                              
          “Maisen, kunin mo ‘to—”
                              
          “Ano ‘yan?” tanong kong nakapikit pa rin. Hanggang sa naramdaman ko na lang na may tumatapik-tapik sa may hita ko. Nagmulat ako at nakita kong nakapatong doon ang isang puting sobre.
                              
          Tumingin ako kay Gabe, saka kinuha ‘yun.
                              
          “Ano ‘to?” tanong ko sa kanya.
                              
          “Tingnan mo na lang.”
                              
          Binuksan ko naman ‘yun at nakita ko ang isang sulat. Galing sa isang recording company. Ilang beses na akong nakatanggap ng ganitong sulat. ‘Yung isa, kinukuha akong solo artist. May isa pang galing sa Japan, kinukuha akong music coach. Marami pang dumating. Pero itong isang ito, nagulat ako sa iniaalok sa ‘kin.
                              
          Tiningnan ko si Gabe na nakataas ang magkabilang kilay saka ko isinarado ‘yung sulat.
                              
          “Imposible,” sabi ko saka tumayo at inayos ang mga gamit ko sa lamesa papasok sa isang malaking kahon.
                              
          Tumayo naman si Gabe at hinarap ako. “’Tol, hindi ka ba natutuwa? Inaalok ka nila para maging gitarista ulit. I thought you want to go back to music?”
                              
          “I do,” sabi ko saka sinalansan ang mga gamit na inayos ko.
                              
          “O, gusto mo pala eh. Grab the opportunity! Minsan lang ‘yan dumating. Kung hindi ako pintor, kung musician ako, kukunin ko ‘yan! Hindi naman biro ‘yung kumpanyang nagtatanong sa’yo. Saka ang dami nang kumpanyang nagpadala ng sulat sa’yo at hindi naman biro ang ini-o-offer nila. Pero sinayang mo lang lahat ‘yun.”
                              
          Nginitian ko si Gabe saka yumukod para kunin ang iba ko pang gamit. “I do want to go back to music. Not as a guitarist but—” isinarado ko ang kahon saka malakas na pinalo ang itaas noon. “As a composer.”
                              
          “Ano?” natatawang tanong niya. “Composer? Eh hindi ka naman magaling mag-compose eh.”
                              
          “Anong sabi mo?” naiinis na tanong ko sa kanya.
                              
          “Aminin mo, Maisen. Trying hard ka pagdating sa pagko-compose. Eh sino bang composer dati ng Kyela Marjorene? Si Terrence ‘di ba?” tatawa-tawang sabi niya. Inabot ko ‘yung unan sa ibabaw ng swivel chair saka ibinato kay Gabe na tatawa-tawa pa rin. “Come on, dude. Grab this once-in-a-lifetime opportunity—”
                              
          Natigil siya sa pagsasalita nang biglang may kumatok sa pintuan at nagbukas iyon.
                              
          “Dr. de la Fuente, ‘wag niyo na raw pong hintayin si Dr. Velez. Kakausapin na lang daw po niya kayo sa ibang araw.”