'' ඕයි ඕයි... ''
'' වද දෙන්නෙපා බන්.. ''
'' හැරිලා බලපන් ''
පිනාගෙ වදේටම අනිත් පැත්ත බලද්දි.. හුටා සර්! අපි දෙන්නා පට ගාලා නැගිටලටා රවාගෙන ඉන්න සර් ගාවට ගියා.
'' තොපි දෙන්නා එතන හිටියම නටන්නෙ මමද ? ''
'' නෑ.. මෙ පොඩ්ඩක් බැලුවා ඉතින් ''
'' රියසල් එක කරපන් කියලා දමලා ගියා මුන් දෙන්නා අතුරුදහන්! වරද්දපන්කො බලන්න.. අම්මපා බෙරෙන් ගහන්නෙ ''
ඔය පොඩ්ඩක් කැ ගැහුවට පොර දන්නවා අපි සුපිරියටම වැඩේ දෙනවා කියලා.. ඒ උනාට ගුරු ගෞරවේ කියලා එකක් තියෙනවද කොහෙද නිසා අපි දෙනා ටාර් ගාලා අර පොඩි හට් එකට රිංගගත්තා. අම්මටසිරි මුන් ඇවිල්ලත් එක්ක අපි දැක්කෙත් නෑනෙ.. අපෙ අනිත් උන් ටිකනම් රෙඩි. පිනා වෙස් තට්ටුව මට කියලා බැඳගනිද්දි මගේ එක සර් මගෙ ඔලුවටත් ටොක්කක් ඇනලා බැන්දා.. මෙව්වා මේ තරහෙන් කරන්න ඕන වැඩද මං අහන්නෙ.. ඇහුවෙ නැ ඉතින් මං කට පියන් හිටියා.
අපෙ නැටුමට වෙලාව ඇවිල්ලා.. පූජා නැටුමෙ කට්ටිය පෝලිමට යද්දි පිනා මගෙ පිටත් කොනිත්තගෙන ස්ටේජ් එකට නැග්ගා. අපි ගිහින් අපි ඉන්න ඕන තැන්වල හිටගත්ත.. සර්ගෙ කවියයි බෙර පදෙයි පටන් ගත්තම අපි නටන්න ගත්තා.. කවුරුහරි ඇහුවොත් මං ආසම මොකටද කියලා.. කොටින්ම මට ජීවත් වෙනවා කියලා දැනෙන්නෙ මෙන්න මේ බෙර පද වලට තාලෙට අඩි තියන වෙලාවට !
මේ වෙස් ඇඳුම දාගත්තම, මගේ කකුල් පොලොවෙ වදින වදින වාරයක් පාසා ඇහෙන සිලම්බු සද්දෙට.. තවත් අඩිය බරට හැඩට තියන්න මාව ඉබේම පෙළඹෙනවා.. බෙර පදෙත් එක්කම හදවතත් තාලෙටම ගැස්සෙද්දි මේ රිද්මෙ විඳින වෙලාවටනම් මගෙ මූණෙ හිනාවක් වරදින්නෙත් නැ..
නැටුමෙ අවසාන හරිය එද්දි මං පිනා දිහා බැලුවා. ඌටයි මටයි තමයි මැද්දට ඇවිත් මාලක්කම ගහලා නැටුම ඉවර කරන්න තියෙන්නෙ.. අපි දෙන්නා මූණට මූණ බලාගෙන නටන්න ගත්තා.. බෙර පදෙත් එක්කම මං හිතින් ගනන් කරන්න ගත්තා..
එකයි... දෙකයි... තුනයි...
'' හහ් .....!! ''
අපි දෙන්නම එකට කියල මාලක්කම් ගහන්න පටන් ගත්තා..
