The 100th Guy Who Passed by H...

Chapter Twenty-One

--Twice the happiness, thrice the suffering.--

         “Happy birthday to you! Happy birthday to you! Happy birthday, happy birthday… Happy birthday to you!”

          “Sige na. Mag-wish ka na Hon.”

          “HON?!” sabay-sabay naming sigaw dahil sa narinig naming pagtawag ni Daddy kay Mommy.

          “Grabe, Tito! Ngayon ko lang narinig na tinawag mo niyan si Tita Meg! Gee…” ani Jane na para bang kinikilabutan.

          “Oo nga, Daddy! Samantalang dati, Meg lang naman!” natatawang pangangantyaw ko.

          “Aba…” pagrereklamo ni Daddy. “Kelan lang ba naman kami umuwi ng Pilipinas para malaman niyo agad? At isa pa matagal ko nang tinatawag ng ganyan si Meg, kapag kami dalawa lang ang magkasama. ‘Di ba, Hon?” nakapanlolokong pabulong na sabi ni Daddy.

          “Itigil niyo na nga ‘yan. Nasa harap kayo ng mga bata. Mag-wish ka na nga kasi, Mom.” Naramdaman ko ang pagtulak ni Kuya Avril kay Mommy palapit sa cake na sinindihan niya kanina.

          “Okay, ang hiling ko lang naman kay Lord ay maging masaya itong mga batang ito na kasama ko ngayon. Gayundin, kaming mag-asawa. At nawa, gumaling si Midori.” Matapos iyon ay narinig ko ang paghihip ni Mommy sa mga kandila.

          “Mommy, dapat yung wish niyo para sa sarili niyo at hindi para sa ‘kin kasi ikaw naman ang may birthday,” napapakamot sa ulong sabi ko.

          “Para sa ‘kin naman yun ah! Dahil ‘pag masaya kayo, masaya na din ako. Itong si Jane at si Dwaine din. Parang mga anak ko na kayo kaya hali nga kayo!”

          Naramdaman ko na lang na pinalibutan na ako ng mga taong magkakayap kaya naman itinaas ko rin ang kamay ko para makiyakap. Nagmwestra siguro ng group hug si Mommy.

          “Abot pa po ba ako sa party?”

          Napakalas kami sa yakap na iyon nang marinig naming lahat ang boses ni Maisen.

          “Sorry po. I’m late. And I can’t promise to stay for so long. But I tried my best to come po.”

          Naramdaman ko na may mga kamay na pumatong sa mga balikat ko, si Maisen siguro yun. “Mommy, busy po kasi talaga si Maisen. Alam niyo naman pong international artist na siya. Mabuti nga po nakadaan pa siya dito.”

          Saglit na katahimikan ang pumalibot sa paligid namin nang magsalita ulit si Dwaine. Ngunit naging malabo ang mga sinabi niya. Kaya naman pianulit ko sa kanya ang sinabi niya.

          “Midori… wala dito si Maisen.”

          “Ha?” nagtatakang tanong ko. “Eh ‘di ba si Maisen yung dumating?”

          “H-Hindi, Midori. Si Ate Flip yung dumating.”

          Napalingon ako sa boses sa gilid ko. Ang nagmamay-ari pala ng mga kamay na iyon sa mga balikat ko ay si Dwaine. Puno ng pagtatakang prinoseso ko ang mga pangyayari sa utak ko. “Hindi nga?”

          “Midori, ako ‘to. Si Ate Flip. Don’t tell me, boses lalaki ako?” sabi ni Ate Flip kasunod ang mahihinang tawanan ng mga tao dito.

          Doon ko rin lang napagtantong boses nga iyon ni Ate Flip. Pero ano yung kanina? Sigurado ako. At hindi ako pwedeng magkamali. Boses iyon ni Maisen.

          Pero bukod sa hiwagang iyon ay may isang bagay pa ang pumasok sa isip ko. Bakit wala pa rin si Maisen dito hanggang ngayon? Hindi ba siya pupunta?

          “Sorry in advance. Male-late ako sa birthday party ng Mommy mo. Pero I assure you, darating ako. Late nga lang. Well, I’ll do my best to come. Promise.”

 

          Hindi. Darating siya. Nangako siya sa ‘kin at naniniwala akong darating siya. Naniniwala ako kay Maisen. Hindi niya sisirain ang pangako niya.

          “Ah!” nakangiting saad ko, kasunod ang pagbibiro para mapagtakpan ang naunang nagawa ko. “Sorry Ate Flip. Nag-ha-hallucinate na naman ako! Ito kasing sakit ko, isang epekto eh, hallucination. Masyado lang yata akong na-e-excite sa pagdating ni Maisen.”

          Matapos iyon ay nagkainan na kaming lahat. Magkakausap sina Daddy, Mommy, Kuya, at Ate Flip sa mesa habang kumakain. Pinag-uusapan nila ang buhay nina Kuya Avril at Ate Flip matapos silang ikasal, kasama na doon ang pagpa-plano ng dalawang magkaroon ng anak. Si Daddy at Mommy naman ay nag-she-share tungkol sa buhay mag-asawa nila.

          Nandito naman ako, si Jane at Dwaine sa terrace habang nagkukwentuhan at kumakain.

          “Hindi ba darating si Maisen? ‘Di ba two o’clock yung sabi mong time sa kanya? Four o’clock na wala pa siya,” tanong sa ‘kin ni Jane habang ngumunguya ng pagkain.

          “Darating yun ano ka ba.”

          “Ano bang sabi niya? Bakit daw siya ma-le-late? At bakit lagi siyang late?”

          “Wala naman siyang sinasabi eh. Basta ma-le-late—”

          “Ano!?” gulat na tanong niya kasunod ng pagkasamid. Tumikhim si Jane. “Ano? Wala siyang sinasabi sa’yo kung bakit? Tapos pumayag ka pa rin na ma-late siya? Hindi ka man lang nagtanong at nangulit kung bakit?”

          Huminga ako nang malalim. Umiiral na naman ang pagka-“questionnaire” ni Jane. “Kailangan ko pa bang itanong yun? Hindi ba dapat ma-gets ko na na busy talaga siyang tao? International artist si Maisen, at hindi siya ordinaryong tao lang. Sadyang marami siyang priority.”

          “Eh ‘di ibig sabihin, hindi ikaw ang priority niya?”

          “Jane…”

          “Baka may nahanap na ‘yan na bago,” sabay na komento nina Jane at Dwaine dahilan para mamagitan ang saglit na katahimikan.

          “Really?” tanong ni Dwaine.

          “Galing ah,” sagot naman ni Jane. Nakakailang. Parang matapos akong ilagay sa hot seat ay ipintapon ako ng dalawang ito sa Madagascar para makapag-moment silang dalawa. Nang dahil lang sa nagkasabay silang magsalita, namangha na ang dalawang ito. Ang mga nagkaka-crush nga naman…

          “You know, Jane. I like you in a way,”

          “You know Dwaine, alam kong maganda ako pero hindi tatalab sa ‘kin ang mga jokes mo.” Nakangiting sumandal ako sa upuan ko at kumain ng hawak kong biscuit. Para akong nakikinig ng radyoserye.

          “Should we go out sometimes?”

          “Yes, and I’ll bring my boyfriend to kick your ass.”

          “Oh, then. ‘Wag na lang.”

          Napaangat ulit ang likod ko mula sa pagkakasandal dahil sa narinig ko. Hindi naman awkward ang naging tono ng pag-uusap ng dalawa, parang normal lang. Pero ako yung gulat na gulat.

          “May boyfriend ka na, Jane?” kunot-noong tanong ko. Mag-bestfriend kami pero hindi man lang niya kasi naikwento sa ‘kin. Nakakapagtampo. At isa pa, nagugustuhan na siya ni Dwaine, tapos saka naman siya nag-boyfriend.

          “Oo, Bessie. Mas matanda sa ‘kin ng two years. Si Jaimren Violet Reid.”

          “Si Jaimren?” tanong naman ni Dwaine.

          “Kilala mo?”

          “’Wag kang didikit------”

          “------kasi-------naman?”

          “Bas------kapag-------wanag?”

          “Jane, Dwaine?” pagtanong ko, dahil bigla na lang silang hindi nagsalita. “Jane? Dwaine?”

          “---i------ri!”

          Sinubukan ko pang talasan ang pandinig ko dahil naging malabo ang huling tunog na narinig ko.

          “Jane, Dwaine! Jane! Dwaine!” paulit-ulit na sabi ko. Pero wala pa rin akong naririnig mula sa kanila. Napakapit ako nang mahigpit sa hawakan ng upuan habang paulit-ulit na sumisigaw nang malakas. “Jane! Dwaine!”

          At nang ma-proseso ng utak ko ang mga nangyayari, ay napapikit na lang ako. Dama ko ang mga maiinit ng likidong isa-isang dumaloy mula sa mga mata ko. Kahit anong gawin kong pagtawag, wala akong matatanggap na kahit anong kasagutan mula sa kanila. At kahit anong gawin nilang pagsagot, walang makakarating sa ‘kin. Gusto kong magsisigaw pero kahit anong buka ng mga bibig ko, tila hindi ko magawa.

          Dahil maging ang sarili kong tinig… hindi ko na rin marinig.

*

          Palinga-linga ako sa relo na nakasuot sa pulso ko habang palingon-lingon sa paligid ko na parang naghahanap ng pinakamalapit na exit, na pinakamadaling labasan kung sakali mang makaalis na ako sa lugar na ito.

          “Why are you so disturbed?”

          Nilingon ko si Sirri na hawak ang isang tuxedo. “Can I go now?”

          Ibinalik niya ang mga mata sa pagsusuri ng damit na iyon. Ibinalik niya iyon sa sabitan at  kumuha muli ng panibago para suriin. “I thought you broke up with her…”

          Nanatili lang akong tahimik at inulit ang tanong ko. “Can I go now?”

          “Miss,” pagtawag niya sa saleslady ng shop na iyon. “Pakilagay sa groom’s option nito.”

          Kinuha naman agad iyon ng saleslady at isinabit kasama ng iba pang tuxedo at coat na pamimilian ko ng isusuot ko.

          “Can I have ice cream with you?”

          “Ha?” Sirri smiled so angelic. It’s the first time I saw her smile that way. Kaya naman sa halip na maging sarkastiko ay naging mabait rin ang tono ko sa kanya.

          “Ice cream. And then you can leave. Just eat with me for five minutes and then you can leave me.”

          Tumango naman ako bilang pagpayag.

          Nagpunta kami ni Sirri sa isang ice cream shop. Ayon sa kanya, doon daw siya palaging kumakain kapag naaalala niya ako. Nagulat rin ako nang sumakay ako ng sasakyan niya. May isang lalagyan siya doon ng CDs na puro album ng Kyela Marjorene. Sa halip rin na rosary ang nakalagay sa rear mirror niya ay picture ko ang nakatali doon. May poster ko rin sa likod ng sasakyan niya. May nakita rin akong gusot at puro guri na picture na kung hindi ako nagkakamali ay si Avis C.- isang sikat na artistang umaming may munting pagtatangi sa akin.

          Ipinatong niya ang in-order niyang cookies ‘n cream sa ibabaw ng lamesa namin. “Are you really leaving me after this?”

          Tumingin lang ako sa kanya at nagpasalamat sa ice cream.

          “What’s with that girl? And what’s not with me?”

          Nagkibit-balikat lang ako. “Masyadong komplikado ang sagot. Baka hindi ka maniwala kung sabihin ko man sa’yo.”

          “I’m letting you go, then.”

          Mula sa pagkain ko ng ice cream ay napatigil ako at napalingon sa kanya.

          “Ayoko ng ganito. Kasama kita sa pagpa-plano ng kasal, pero nasa ibang lugar naman yung isip at puso mo. Parang nagpapakatanga lang ako.

          “Sabi ko sa sarili ko, nung lumabas ako ng mental institution, ma-i-in love ka rin sa ‘kin. At magbabago ang tingin mo sa ‘kin. Hindi lang bilang isang babae na katulad ng iba pang naging girlfriend mo at hindi rin bilang isang babaeng tanga at nabaliw. Gusto kong mahulog ka talaga sa ‘kin. Pero kung ganito rin lang, tatanggapin ko nang talo ako. Parang baliw din ako nito eh, pinipilit ko yung ayaw. So go now, Maisen.”

          “Seriously?”

          “I won’t interfere in your life anymore. Pero hindi ko maipapangakong susuportahan pa ng kompanya namin ang ospital niyo. You solve your own problem, we’ll mind our own business. Parang walang nangyari. Leave everything as is.”

          Hindi na ako nakapagpasalamat pa kay Sirri at dali-dali akong lumabas ng restaurant na iyon. Hindi ko na rin siya sinumbatan, tulad na lang ng bakit niya pa ko inipit sa ganitong sitwasyon, susuko rin naman pala siya. Hinayaan ko na lamang ang mga bagay na nais kong isumbat sa kanya. Wala na rin namang silbi ang mga yun. Pinalaya na niya ako at masaya ako ngayon.

          Dali-dali akong pumara ng taxi para agad pumunta kay Midori. Katulad ng pinangako ko sa kanyang darating ako ngayon sa birthday party ng Mommy niya, pupunta ako.

          Nang makarating ako sa bahay nila ay agad kong nakita si Midori sa loob ng van na nakaparada sa harap ng bahay nila.

          Binuksan ko ang pintuan noon. “Midori, sorry. Late ako. Pero nakaabot pa naman ako ‘di ba?”

          Nagulat na lang ako nang bigla siyang humagulhol.

          “M-Midori… sorry. Pumunta naman ako eh. Patawad talaga.”

          “Hindi ka niya maririnig.”

          Lumingon ako sa likod ko para makita si Avril na matamang nakatingin sa ‘kin. “What?”

          “Midori won’t hear you,” aniya habang naglalakad papasok ng driver’s seat. “She can’t hear anymore. Not even a single sound.”

          “What?” gulat na tanong ko. “Are you serious?”

          “Of course, I’m serious. Dadalhin ko na siya sa ospital kaya pakisarado na ng pinto—”

          “Sasama ako!”

          “I’m sory, but this car has no space for liars.” HInigit niya ang pintuan sa tabi ni Midori para isarado iyon habang ako naman ay parang mangmang na pinapanood silang makaalis.