The 100th Guy Who Passed by H...

Chapter Eighteen

--Happiness for the mean time.--

           “Mommy, pwede po bang pakikuha ng gamot ko?”

           Hirap na hirap na tumayo ako mula sa kama ko. Sinubukan kong kapain ang side table pero natabig ko lamang ang lamp shade na nakapatong doon. Itinuon ko ang kanang kamay ko sa kama para kumuha ng suporta pero sa huli, natumba rin ako sa sahig.

           “Oh,” itinayo ako ni Mommy at iniupo sa kama ko habang ako naman ay nakahawak sa sentido ko. “Sobrang nahihilo ka ba? Sigurado ka bang sasama ka pa kay Maisen?”

           Huminga ako nang malalim at pinilit kong maging maayos. Niyaya ko si Maisen sa isang date ngayon. Kaninang umaga, tumawag siya sa ‘kin na naka-plano na raw lahat at dadaanan niya ako dito sa ‘min. Ayokong ma-disappoint siya at hindi matuloy ang gagawin namin dahil lang sa kalagayan ko. Kahapon, kasabay nang totoong pagtanggap ko kay Maisen sa buhay ko ay ang pangakong hindi ko hahayaan ang sakit kong mamagitan sa ‘min. Gusto kong maging normal kapag kasama ko siya. Gusto kong maging masaya sa kanya. “Okay lang po ako Mommy.”

           “Sigurado ka ba dyan? Mukha namang hindi ka okay? Pwede naman sigurong ituloy ‘to sa ibang araw.” Iniabot niya sa ‘kin ang gamot ko at ininom ko iyon, kasunod ang isang basong tubig.

           “Pa’no po kung wala na ko bukas?”

           Hindi nagsalita si Mommy. Hindi ko nakikita ang ekspresyon sa mukha niya pero siguro, nagulat siya sa sinabi ko.

           “Pa’no po kung wala na ko bukas? Pwede pa rin po ba kaming mag-date ni Maisen?”

           “Anak, ano ka ba naman…”

           “Ma, kung hindi ko pa po gagawin ngayon yung mga bagay na makapagpapasaya sa akin, kelan pa po? Kung aasa lang po ako na gagaling ako, paano kung hindi naman pala? Ayoko pong mawala sa mundong ‘to nang may pagsisisi. Wala naman pong masamang umasang gagaling ako, pero Mommy, paano nga po kung hindi?”

           Hinila niya ako palapit sa kanya at niyakap ako habang sinusuklay niya ang buhok ko. “Ang pinakanakakalungkot na yatang tanong ay yung ‘paano kung…’ Sa lahat ng pandugsong sa isang magandang pag-asa, yung ‘paano kung’ ang sumisira noon.”

           Humiwalay siya sa akin at hinawakan niya ang mga kamay ko.

            “Maging masaya ka ngayon, Midori. Mabuhay ka ngayon nang walang iniisip na ‘paano kung’.”

           “Ma, salamat. Kung wala ka dyan, pa’no na kaya ako?”

           Paano na nga kaya ako kung wala ang pamilya ko? Hindi ko alam. Mas mahirap pa siguro iyon sa pagkakaroon ng cancer. Naaalala ko, yung mga kaklase ko noong high school, ayaw na ayaw nilang pinapupunta ang pamilya nila sa school, inaaway nila ang mga kapatid nila, o kaya naman ikinahihiya nila ang lolo at lola nila. Naisip ko, bakit kaya ganun sila? Samantalang ako, isang araw na mapalayo ako sa pamilya ko, pakiramdam ko hindi ako makakatulog nang maayos.

           Siguro nga iba’t iba lang ang pagtingin ng tao sa “pamilya”. Pero kahit ano pa man iyon, sa isa lang ako naniniwala. Iyon ay ang mahal ko ang pamilya ko kahit anong mangyari, habambuhay ko silang ipagmamalaki.

           “Tao po,”

Natigilan ako nang marinig ang boses na iyon.

           “Nandyan na ang sundo mo.”

*

          “Maisen,”

           “Oh?”

           “Para kang sira.”

           “Ha? Bakit?”

           Ibinaba ko ang mga kamay niyang nakatakip sa mga mata ko. “Bakit mo pa tinatakpan ang mga mata ko eh wala naman akong nakikita talaga.”

           “Ah... Oo nga pala. Sorry.”

           “Nasaan tayo?” nakangiting tanong ko sa kanya.

           “Hulaan mo.”

           Sinubukan kong pakiramdaman ang paligid ko. “Dagat? Alon yung naririnig ko ‘di ba?”

          Hinawakan niya ang kamay ko at iginiya ako para maglakad. “Nung bata ako, dito ako pumupunta kapag nag-aaway ang mga magulang ko. Pagkadating ko dito, bigla na lang ako maghuhubad at magtatatakbo sa dagat para maglangoy. Magpapanggap akong masaya ako kahit hindi naman.”

          “Bakit dito mo ko dinala?”

          “Gusto ko sanang makita mo. Kaso… hindi naman posible. Kaya mag-imagine ka na lang,” ginawa ko naman ang sinabi niya. “Malawak na dagat na kumikislap. Kulay orange na yung langit. Medyo maliwanag pa naman pero may moon at stars na. Maraming ibong nagliliparan. Puti yung buhangin. Malinis ang paligid. Walang tao… kundi tayo. Isang lalaking pogi at former palikero. At isang babaeng normal lang naman itsura pero kina-adikan ng palikero.”

          “Maisen…” Hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin, kung meron ba. Bakit ganun ang nararamdaman ko? Nalulungkot ako. Naiiyak ako. Kahit ang totoo naman ay dapat maging masaya ako.

          “Una akong nagka-girlfriend, seventeen years old ako. Unang tuntong ko pa lang sa college, kilala na agad ako sa college department namin. Nilalapitan ako ng kung sino-sinong babae. Pahingi daw ng number, ano daw pangalan ko… ang dami nilang tanong. Doon nagsimulang lumaki ang ulo ko. Pakiramdam ko nang mga panahong yun, akin ang lahat ng babae. Hindi naman ako matalino, pero sa pagkakaalam ko ay four is to one ang ratio ng mga babae sa mga lalaki. Kaya kahit magpapalit-palit kami ng babae, wala lang yun. Ewan ko nga din kung paano ko na-tolerate yung ganitong mentality ko. Sa tingin mo?”

          Napalunok ako. Bakit niya sinasabi sa ‘kin ‘to? Natatakot ako. Ipinapa-realize niya ba sa ‘kin na ganun din lang naman ang tingin niya sa ‘kin?

          “Tinatanong nga ako ng ibang tao. Bakit daw hindi ko pinapahalagahan ang mga babae. Kung may masamang background ba raw ako, kung iniwan ba daw ako ng nanay ko o kung sumama siya sa ibang lalaki. Marami silang iniisip na dahilan. Pero ang totoo niyan, simple lang. Wala lang. Trip ko lang. Nagustuhan ko lang yung ganung buhay. May mga bagay naman talagang ginagawa natin dahil wala lang, trip lang natin.”

          Tiwala. Iyon lang naman ang pinanghahawakan ko. Bakit ko nga ba ibinigay ang puso ko kay Maisen? Bakit sa isang lalaki pa na hindi ko naman ganoong katagal nakilala? Pwede namang si Dwaine na lang… o yung ibang lalaking mas matagal ko nang kilala. Pero bakit siya pa?

          “Hanggang sa nasanay na ako sa ganung buhay. Yung kailangan araw-araw, may babaeng hihigit sa ‘kin. Hahalikan ako. Yayakapin. Magyayayang gumawa ng X-rated scenes na hindi ko naman pinapatulan.”

          Wala naman talaga akong alam sa tinatawag na ‘pag-ibig’ o ‘love’ na ‘yan. Pero ngayon… parang naiintindihan ko na. Ang pag-ibig, hindi nasusukat sa tagal. Hindi rin sa lubos ng pagkakakilala o sa dalas ng pagsasama. Kahit gaano pa karaming salita ang meron sa dictionary, wala ni isa doon ang makakapagbigay ng kahulugan ng salitang iyon. Dahil ang pag-ibig hindi salitang binibigyan ng kahulugan, kundi isang damdaming bigla mo na lang mararamdaman, sa pagkakataong ‘di mo inaasahan.

          “Lahat ng naging girlfriend ko, hindi lang basta-basta. Mga sikat, magaganda, makikinis, sexy, yung mga tipong pag-uusapan kapag dumaan. Karamihan sa kanila mga sikat na model. Meron ding sikat na artista. Beauty queens. Popular athletes. Elite women.”

          “B-bakit mo ba sinasabi sa ‘kin ‘yan?” kinakabahang tanong ko.

          “Bakit ko sinasabi sa’yo? Simple lang… Kasi hindi ka ganun. Malayo ka sa lahat ng naging girlfriend ko. Hindi kita type. Sa totoo lang wala ka pa nga sa kalingkingan ng mga naging girlfriend ko. Maganda ka naman. Pero ordinaryo ka lang-”

          “Ayaw mo ba sa ‘kin?” naluluhang sabi ko. Natatakot na talaga ako. Bawat sandali ng buhay ko ngayon ay mahalaga at talaga namang iniingatan ko. Pero bakit sa ganitong pagkakataon pa niya kailangang sabihin sa akin ‘to? Ngayon pa kung kelan… “Ayaw mo sa ‘kin ‘di ba? Sa bagay, bakit mo nga naman ako magugustuhan. Eh ordinaryo lang naman akong babae, sabi mo nga ‘di ba.”

          Tumalikod ako at dahan-dahang naglakad palayo kasabay ang pilit na pagtawa. Nagbabakasakali akong matatakpan ko ang sakit na nararamdaman ko.  “Anong gagawin mo dyan sa dagat? Maglalangoy ka ba?”

          Napatigil ako sa paglalakad nang sabihin niyang sa dagat pala ako papunta.

          “Paano ka makakaalis sa lagay mong ‘yan? At bakit ka naman aalis?” Naramdaman kong palakas nang palakas ang boses niya, nangangahulugang palapit siya nang palapit sa ‘kin. “Hindi pa ko tapos magsalita kaya makinig ka.”

          Katulad ng lagi kong ginagawa kapag kinakabahan ako, kinurot-kurot ko ang palad ko.

          “Hindi ikaw ang type kong babae, pero sa lahat ng babaeng nakilala ko, ikaw lang ang sineryoso ko. Hindi naman naging tayo, pero ikaw lagi ang iniisip ko. Simula nang makilala kita, nawalan na ko ng ganang tumingin sa ibang babae. Bawat gawin ko, pakiramdam ko nasa likod kita at nakatingin ka sa ‘kin. Ang hirap matulog sa gabi, ang hirap kumain. Kahit paghinga kung minsan mahirap na rin. Iba ka sa kanila, Midori.”

          Tumibok nang mabilis ang puso ko nang marinig ko ang mga sinabi ni Maisen. Parang may karera. Parang konti na lang may lalabas sa dibdib ko, tatakbo at magla-landing sa mga kamay ni Maisen.

          “Sapat na yung isang beses nating pagkikita para masabi kong mahal kita. Sabihin man ng ibang sira ulo ako. Kung isulat man ‘to sa libro at sabihin ng mga critics na walang kwenta ang i온라인카지노게임a natin. Kung maging kanta man ‘to at sabihin ng mga music-lovers na patapon ang kantang ‘to, wala akong pakialam. Love-at-first-sight, ka-kornihan, magnet movement, kung ano-anong tawag ng mga tao dito. Pero two words lang naman ‘to eh… mahal kita. Yun lang.”

          Pakiramdam ko tumigil ang lahat sa paligid ko. Nananaginip lang ba ako? O biro ba ‘to? Pakitigil naman oh… Hindi kasi magandang biro ‘to. At lalong ayokong maging panaginip ‘to. Gusto kong… maging totoo ‘to lahat.

          Mula sa likuran ko ay niyakap niya ako at ipinatong niya ang ulo niya sa balikat ko. “Pwede bang ‘wag na kitang ligawan? Pwede bang maging tayo na kaagad? Hindi ko na kayang maghintay. Konting araw pa na gumising ako at hindi pa rin tayo, ako na mismo ang pupunta sa mental hospital para magpagamot. Mababaliw ako. Promise.”

           “Maisen… sigurado ka ba diyan?”

          “Oo naman,” hinawakan niya ang mga balikat ko at iniharap niya ako sa kanya. “Midori Vivero. Nakaluhod ako ngayon sa harap mo. I’m giving you my world, everything that I have. I’m surrendering myself to you. Please… be my girlfriend.”

          Hindi ko alam ang mga dapat kong isagot. Marami na ring nangyari sa ‘min ni Maisen. Nagkakilala kami. Sinubukan kong lumayo sa kanya kahit ang totoo ay hinahanap-hanap ko rin siya. Ilang beses man akong umiwas at magtatakbo palayo, palagi ko pa rin naman siyang nakikita. Patuloy kaming pinaglalapit ng tadhana. Sapat na siguro iyon na patunay para masabi kong para sa ‘kin talaga siya.

          Mahal ko si Maisen. At gusto ko siyang makasama hangga’t nabubuhay ako. Kaya oo, pumapayag ako.

          Pero bago ko pa man mabitawan ang mga salitang iyon ay tumigil ang mundo ko. Wala na akong maramdaman. Hindi ko maintindihan kung anong nangyayari. Hindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko ay nanliliit ako.

          Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Ang huli ko na lamang narinig ay ang boses ni Maisen na paulit-ulit na isinisigaw ang pangalan ko.