The 100th Guy Who Passed by H...

Chapter Nine

--Faces of the past, faces of you—

 

          “Alam mo ba kung gaano kahirap ang wala ka sa tabi ko habang nagpapagaling ako?”

          Nakatingin lang ako sa kawalan habang sinusubukan kong ibalik ang sarili ko sa katinuan. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa nakikita ko. Ang taong inaakala kong hindi ko na muling makikita… heto. Nasa harap ko.

          “Maisen, nandito na ako,” hinawakan niya ang kamay ko at nginitian niya ako. “Hindi ka ba masaya?”

          “Sirri,” pagtawag ko sa kanya. “Itigil na natin ‘to.”

          Gulat man pero pinilit niya pa ring ngumiti. Pilit siyang ngumiti na parang maaayos pa ang lahat ng bagay. “Maisen…”

          “Hindi mo ba ko narinig? Sabi ko itigil na natin ‘to! Ah, teka… Mali pala. Itigil mo na ‘to.”

          “Bakit? Bakit ako titigil? ‘Di ba sabi mo sa ‘kin dati mahal mo ko? Sabi mo magbabago ka Maisen. Naniwala ako dun. Alam kong nang mga panahong yun, ako lang ang minahal mo. I know for the first time, you learned how to love, Maisen.”

          I let out a frustrated sigh. “Sirri… Hindi kita minahal. At hindi kita mahal. Kaya itigil mo na ‘to. Wala kang mapapala sa ‘kin.”

          “Inayos ko na ang lahat. My Dad will call your father. Ikakasal tayo Maisen. Ikakasal tayo katulad ng pinangako mo sa ‘kin dati.”

          “Kasal? Nababaliw ka na bang talaga? Akala ko frustrated ka lang kaya tinangka mong magpakamatay. Pero sa ginagawa mo, I think you’ve really gone crazy.”

          “You think I’m crazy? So be it. Hind ka makakawala sa ‘kin Maisen. Sinabi mong ikakasal tayo at ako lang ang –”

          I laughed harshly. “Ano? Sinabi ko yun? At naniwala ka naman? Sirri, hindi lang ikaw ang babaeng sinabihan ko nun. Lahat kayo. Lahat kayong pinaglaruan ko, sinabihan ko nun.”

          Matamang tiningnan ako ni Sirri. Alam kong sa mga panahong ito, galit na galit na siya. Pero hindi niya yun mailalabas. Dahil ako ang nasa harapan niya. “How about when you kissed me? That was my first kiss.”

          “I’m sorry but that wasn't my first kiss. For your infomation, I loved to kiss toys.”

          Ibinagsak niya ang kamay niya sa lamesa at galit na tumayo sa kinauupuan niya. Kasabay noon ay ang pagbaling ng atensyon sa amin ng mga tao sa restaurant na iyon. “Hindi ka na makakawala. Ikakasal tayo. Balang araw, magiging de la Fuente ako.”

          Nang hindi na ako makapagpigil ay tumayo na rin ako sa kinauupuan ko. “May iba akong mahal, Sirri. Sa kanya lang ako pwedeng ikasal. Siya lang ang pwedeng magmay-ari sa ‘kin. Siya lang.”

          She showed a sarcastic smile. “Mahal? Marunong ka ba nun? Walang pwedeng magmahal sa’yo. Only Sirri Gustav could love you more than anyone else. And I playboy like you could only love Sirri Gustav. Only Srri Gustav, Mark Isen de la Fuente.”

          “You’re wrong. Yung dating playboy na Maisen na kilala mo, wala na yun. Nilibing na yun kasama ng mga kagaguhan niya. May mahal ako. At hindi ko pa man ulit siya nakikita, alam kong mahal ko siya. At kung ayaw mong magmukhang kontrabida, umalis ka na. Tumakbo ka na palayo.”

          Bago pa man siya makapagsalita ay nauna na akong umalis sa kanya. Dali-dali kong pinaandar ang sasakyan ko para akaalis sa lugar na iyon.

          “Sirri Gustav… sisirain mo na naman ba ang buhay ko?”

*

         “Midori, will you bring this to the hospital?” nakangiting itinaas ni Mommy yung sweater ko na palagi kong suot kahit luma na at bitin na yun sa ‘kin.

         Nginitian ko rin siya. “Syempre. Bigay mo ‘yan eh.”

         “How about your Mom? Will you bring your Mom to the hospital?”

         Nilapitan ko si Mommy at niyakap ko siya. “Mommy talaga. Nag-e-emote. Kung pwede nga lang dalhin kita, si Daddy, si Lolo, si Kuya, si Shian at Dwaine, si Jane at Ate Flip… Pwede ba yun?”

         “Meg,” sabay kaming napalingon ni Mommy kay Daddy na tinawag siya mula sa pintuan ng kwarto. “Pwede bang ikaw muna ang pumunta sa restaurant? Nagpapatulong kasi si Avril. Inihatid lang daw niya si Flip kaya wala siya dun pero babalik rin siya kaagad.”

         “Sa restaurant?” tanong ni Mommy. “Bakit? Hindi pa ba nagsasarado si Avril? Gabi na ah.”

         “He did. Pero may biglaang customer daw na dumating. Iniwan niya muna dun, tutal kaibigan naman niya yata yung dumating.”

         “Nag-aayos ako ng gamit ni Midori. Hindi ka ba pwede?”

         “May lakad kami ngayon ni Daddy, remember?”

         “Ako na po!” pagboboluntaryo ko. Sabay na napalingon sa ‘kin si Daddy at Mommy. “Ako na lang ang pupunta.”

         “But--”

         “Ops!” pagpigil ko kay Daddy. Alam ko kasing pipigilan nila ako. “Kayo talagang mag-asawa, ang over protective niyo pagdating sa ‘kin. Okay lang po ako. Saka wala pa ngang one hundred steps ang layo ng resto ni Kuya dito sa bahay. Yakang-yaka ko po ito!”

         Hindi na rin nakakontra sina Daddy at Mommy. Magsisimula na rin kasi ang therapy ko bukas kaya matagal-tagal rin akong mawawala. Isang linggo muna ako sa ospital. Pagkatapos nun pwede na akong umuwi. Titingnan daw muna ni Dr. Arc kung may mga improvement sa akin. Kung wala, kailangan ko ulit kumuha ng therapy for three weeks, pagkatapos ng kasal ni Kuya. At isa pa, matagal-tagal na rin akong hindi nakakapag-bonding kay Kuya Avril. Nami-miss ko na siya.

         “Lalalala—” pakanta-kanta pa ako habang papasok ng restaurant ni Kuya Avril. Katulad ng ine-expect ko, wala ngang tao doon dahil magsasarado na siya. Pero bigla akong nagulat at napatigil.

         Hindi dahil sa may tao sa restaurant. Sinabi naman ni Daddy eh, na nandito raw yung kaibigan ni Kuya Avril. Pero ang ikinagulat ko…

         “S-sino ka?”

         Umupo ako sa harap niya. Masyado na siyang maraming nainom. Lasing na siya.

         “Oh? Hanggang dito ba naman sinusundan mo ko?”

         Tinitigan ko lang siya. Siya ba talaga ‘yan? Totoo ba itong nakikita ko?

         “Sumosobra ka na Betty ha. Hindi na nga… ako… makatulog sa gabi dahil ang kulit-kulit mo. Tapos ngayon, nandyan ka na naman. Umalis ka nga!”

         Itinabi ko yung bote palayo sa kanya para hindi na niya maabot yun. Sobrang lasing na siya.

         Bigla niyang ibinangon ang ulo niyang nakadantay sa mesa. “Oh… Dati… Picture ka lang. Ngayon, video ka na. Umiibo ka na…”

         “Maisen…” nagulat na lang ako nang nasabi ko ang pangalang iyon. Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ako makahinga. Anong nangyayari sa ‘kin?

         “Oh… Nagsasalita ka din?” Inilapit niya ang hintuturo niya sa mukha ko. Pero umiwas ako. Ginawa niya ulit yun at nahawakan niya ang mukha ko. “Wow… Para kang totoo.”

         “Kanina ka pa bang umiinom?”

         “Aish… Betty… Sumama ka na sa ‘kin. Magpakalayo-layo tayo. Marami kaming bahay. Tara na…”

         “Maisen… May sasabihin ako sa’yo.”

         “Woah… Astig talaga… Nakakausap na kita ngayon. Ang tindi ng imagination ko… Ang… tindi…” Unti-unting bumaba ang ulo niya sa lamesa.

         “Maisen… Hindi Betty ang pangalan ko. Midori. Yun ang pangalan ko.”

         “Hmmm…”

         “Totoo ba yung sinabi mo? Totoo bang gusto mo ko?”

         “Hmmm…”

         “Nahihirapan na ko. Hindi ko alam kung tama ba ‘tong nararamdaman ko. Gusto kitang makita. Gusto kitang makasama. Maisen… Alam mo ba yung parang ang tagal-tagal na nating magkakilala? Parang kilalang-kilala na kita na gustong-gusto ko nang sumama sa’yo kahit saan ka pumunta.”

          “Hmmm...” iniangat ni Maisen ang ulo niya. Dahan-dahan niyang kinuha ang kamay ko at inilagay iyon sa pisngi niya. At pumikit siya. “Betty… Umalis na tayo. Tumakas na tayo.”

          I let out a deep breath. Habang patagal nang patagal ay pabilis rin nang abilis ang tibok ng puso ko. Sana lang hindi lasing si Maisen. Sana totoong nakikita niya ko ngayon. Sana… pagdating ng kinabukasan… maalala pa rin niya ako.

          “Betty…” inihaplos-haplos niya ang kamay ko sa pisngi niya. “Betty… sumama ka na sa ‘kin. Iwanan na natin sila…”

          “Maisen…” Sana maalala mo pa ko bukas, kapag bumalik na ang malay mo. Alam kong hindi tayo pwede. Hindi kita pwedeng kilalanin. Hindi ako pwedeng mapalapit sa’yo. Ayoko. Dahil alam kong darating yung araw na masasaktan lang kita. Pero sana, maalala mo ko. Magiging masaya na ako dun. Kahit isang beses lang… sana maalala mo ko.

          “Alam mo ba? Ikakasal ako,” tumawa siya nang mahina. “Ikakasal ako. Kaya umalis na tayo.”

          Ikakasal? Hinila ko pabalik ang kamay ko pero kinuha ulit yun ni Maisen at ibinalik sa kung nasa’n iyon kanina.

          “Sheesh… Ako? Ikakasal? Sa pangit na yun? Ayoko. Sa… sa’yo na lang Betty… Tayo na lang…”

          “Maisen… ano ka ba? Lasing ka na. Iuuwi na kita.” Hinila ko yung kamay niya at tinulungan ko siyang tumayo. “Saan ba ‘yang sa inyo?”

          Pero sa halip na tumayo ay isinubsob niya ang ulo niya sa lamesa.

          “Tss… Tara na. Ihahatid na kita, kahit gabi na.”

          “Ikaw… Sa’n ka ba galing. Ha? Tagal-tagal… tagal kitang hinahanap diyan. ‘Wag ka na ulit aalis sa paningin ko. Betty… Subukan mong mawala ulit…

          Hahanapin… at hahanapin kita.”