Napalingon ako sa mga kaibigan ko nang sabay-sabay silang nagsitayuan.
                              

                              
          “Maisen, you don’t have to commit suicide. If you want to die then tell me and I’ll kill you. But not in this way,” nag-aalalang saad ni Greg.
                              

                              
          “That’s right, Maisen,” Chancel said, still sophisticated in his black suit. “You can’t marry just to solve a problem. There could be other ways.”
                              

                              
          Lumapit sa ‘kin si Violet at tinapik ako sa balikat. “Escape. We’ll help you. This isn’t your life. Run away, Mr. Groom.”
                              

                              
          Tningnan ko isa-isa ang mga kaibigan kong kasama ko ngayon sa silid na ‘to. Lahat sila seryoso ang ekspresyon sa mukha. Their eyes were looking straightly on mine as if saying, ‘Come on. Just run away.’ Ngayon ko lang nakita ang ganitong pangungumbinsi ng mga kaibigan ko. I’ve been with them for who knows how long but it was like meeting a new side of them for the first time.
                              

                              
          “Just run away.”
                              

                              
          “Maisen! Let’s go! The bride’s already in the church!”
                              

                              
          Nagmamadaling pumasok si Mommy at inayos ang kwelyo ng suot ko. Pero hindi pa rin naaalis ang tingin ko sa mga kaibigan ko at ganun din naman sila sa ‘kin.
                              

                              
          “Why?” tanong ni Mommy na lumingon din sa direksyong tnitingnan ko. “You boys… Just talk about your matters after the wedding. Tara na sa simabahan. Nandoon na ang mga Gustav, mga anak. The girls at the church already want to see you, hot bachelors. Tara na… tara na…”
                              

                              
          Hinigit na ako ni Mommy palabas ng kwarto at iiling-iling na lang na nagsisunuran ang mga kaibigan ko.
                              

                              
          “How many times ‘til I get this one right ‘til I give up the fight and just surrender. Surrender...”
                              
 
                              
          “Anong title niyang kinakanta mo?” rinig kong tanong ni Whammy kay Clyde habang papalabas na kami ng bahay.
                              

                              
          “Surrender by Katharine McPhee. Para sa mga taong gusto nang sumuko.”
                              

                              
          “Ah. Nakakarelate ako.”
                              

                              
          And then they all sang the song even inside the limousine.
                              

                              
          “And they say that you don’t know what you’ve got ‘til it’s gone so I’m holding on to you.”
                              

                              

                              
*
                              

                              

                              
           What are the odds of loving at a state of dying?
                              

                              
           “I thought everything’s turning fine! What’s this!”
                              

                              
           “Sir… sa labas lang po tayo.”