Nag-angat ako ng tingin sa kasambahay namin na tumawag sa ‘kin mula sa pinto ng bahay. Tinanguan ko siya at tumayo na sa upuan ko.
                              

                              
          I have to get back to my senses. Kailangan kong bumalik sa dating Maisen. Ginulo ni Betty ang buhay ko. Mali namang habambuhay akong maging ganito nang dahil lang sa kanya. Nang dahil sa panloloko niya.
                              

                              
          Tandaan mo ‘to Betty. Nagkamali ka ng nauto…
                              

                              

                              

                              
          Ayoko na sa’yo.
                              

                              

                              

                              
*
                              

                              

                              
           “Do you see, how precious you are
                              
            In my eyes?
                              
            I die a hundred times
                              
           Whenever I see you wrapped around him
                              
           Oh, I swear I would die a hundred times
                              
           Another night you hold him tight
                              
           Oh, I swear, I swear
                              
           Wouldn’t it be nice
                              
           To hold you… for another time?”
                              

                              
          Nandito pa lang ako sa labas pero rinig na rinig ko na ang malakas na sigawan ng mga tao sa loob ng concert hall. Mas malakas pa sa kanta ng Kyela Marjorene ang pagsabay nila sa awitin. Pero bukod doon, may naririnig pa akong isang mas malakas na tunog.
                              

                              
          Yung tibok ng puso ko…
                              

                              
          Na habang palapit ako nang palapit sa entrance ng concert hall ay palakas rin nang palakas. Na habang tumatagal ay iyon na lang ang naririnig ko. Habang palapit ako ng palapit kay Maisen, mas nagwawala yung puso ko. Na parang sinasabi na, “Heto na, malapit na yung nagmamay-ari sa ‘kin.”
                              

                              
          Pagkatuntong na pagkatuntong ko palang ng loob ng concert hall ay kitang-kita ko na ang dami ng tao. May pauli-uli pang spotlight sa audience area. Lahat ng tao, masaya. Lahat sila, nakikiisa sa banda.
                              

                              
          Pero ako… nalulungkot. Pagkatapos kasi nito, hindi ko na alam ang kaya ko pang gawin para kay Maisen.
                              

                              
          “Doc, normal lang po ba na kung minsan… nawawala yung pandinig ko? O kaya naman po minsan, parang gusto kong magsalita, o kumilos, pero hindi ko magawa?”
                              

                              
          Iyon ang kauna-unahang katanungan ko kay Dr. Arc nang dumating siya sa ospital. Katatapos lang ng 1-week therapy ko at hindi pa nila inilalabas ang resulta ng mga tests. Pero sa loob ng isang linggong iyon na parang ang igsi lang, naranasan ko ang iba’t ibang mga panakot ng sakit ko. Kung minsan, wala akong marinig, hindi ako makakilos, hindi ako makapag-isip ng maayos na parang laging naglo-‘loading’ ang utak ko. Sumasakit din ang ulo ko katulad noon pero ngayon, mas madalang ngunit mas masakit ang nararamdaman ko. Nagsusuka din ako.